Јас сум Алма. Името ми значи хранител. Јас сум никој и ништо. Но јас содржам во себе соништа кои, иако никој не ми ги признава, се сепак мои. Јас сум странец на самата себе и се трудам да изградам соживот со тој странец. Му нудам различна храна и тој секојпат ме одбива. Му поставувам неочекувани прашања и тој ми дава очекувани тишини. Не му поставувам никакви прашања и тој ми дава неочекувани одговори. Живеам со тој странец сложно. Се имаме. Никогаш не сакав да бидам сопруга разочарана од баналноста на злото и евтината понесеност на лагата. Одбивав да бидам заробена во брачните должности и рутината, зашто за мене рутината е непријател на духовната свежина и на слободата да се наоѓа изненадување во секое нешто. Никогаш не сакав да бидам ништо конкретно или својствено или одредено од световниот тек и подреденост на нештата. Секогаш сакав да бегам, да се измолкнувам од стапицата на навиката, од канџите на потиштеноста, од едноличноста на досадата, од диктатурата на потребата. Да заминеш значи одново да почнеш, да се одвееш како ветер, значи можеби малку и да умреш, но сигурно и бездруго значи да почнеш одново да се раѓаш. Луѓето што бегаат од себеси во дивина, бегаат од своите диви мисли, им бараат сигурно засолниште на тие сурови и крволочни мисли чијашто единствена намера е да го задоволат умот. Никогаш не сум ги сакала луѓето робови на умот остар како срча, робови на скицата и шаблонот, луѓето кои никогаш не се испитуваат себеси, кои никогаш не се ставаат под знак прашање. Тие не умеат да подадат рака, тие умеат само да гребат, да брмчат, да се повлечат во подмолен молк, дури и кога ќе паднат и ќе се размачкаат ничкум, не си подаваат рака, дури и кога ги гребе самотијата во мракот на нивниот дом, тие не признаваат дека се осамени. А ноќе самотијата најтешко паѓа, тогаш таа каса како уличен пес, боли како отворена рана, гребе како кожна алергија, како егзема, ти зборува суво, непристрасно и каденцирано како судија, а ти не ја разбираш, не го разбираш тој вокабулар, тој јазичен ритам, и така бегаш кон избори што уште помалку ги разбираш, зашто мислиш дека самотијата е болест, или уште полошо, дека е симптом на болест што медицината уште не ја открила, дека е казниво кривично дело, и се обидуваш да ја удавиш, како да давиш сонце, невозможно, неизводливо, црно сонце, тоа те пече, таа те пече, тоа блеска, таа блеска: те ослепува. И затоа бегаш кон избори што можеби не сакаш да ги прифатиш, ама мораш зашто сите околу тебе веќе ги прифатиле, и соседите, и школските другари, и роднините, и партнерите зашто тие избори личат на здрава нормалност, а самотијата личи на болест. И така бегаш од себеси. Јас бегав од тие луѓе и се оддалечував во мојата самотија, додека тие се губеа себеси во вревата на празнословието и непознанието. Бегав од луѓето, од другите, од малодушните, од останатото, од туѓите погрешни избори, од туѓите мртви души, нашата коба.
Животот треба да се предизвика. Јас никогаш не бев способна да го живеам својот живот, туку да се провирам низ него како јагула и да се извлекувам секогаш кога животот ми ја наметнуваше должноста да загризам. Не можев. Го повикував, но тоа не беше животот што сакав да го живеам. Не сум Медеја. Не сум Електра. Не сум Антигона. Јас сум Персефона. Или можеби само една безизлезна кукавица во темницата на свеста. Никогаш не посегнав по длабоки познанија. Пловев површно над брановите задоволна што можев да се сокријам во двојниот живот, во вториот живот, подалеку од семејството, зашто сите семејства се тешки особено кога глумат совршеност. Се криев зад лицемерието на мојата европска култура. Затоа сакав да го набљудувам животот, зашто кога го набљудував, немав грижа на совеста за ништо. Немам ни одговорност. Не сакав да досегнам некој дел во себеси преку мажите, ги освестував, освестувајќи се себеси. Не ги доживував како мост. Низ годините изградив личност по моја мера и за мој вкус. Низ сите преобразби на телото се претворав секогаш во нешто друго, а секогаш исто, секогаш проклето и неповратно исто.
Жена сум. Компулсивно-опсесивна сум. Јазикот ми е побрз од мислата. Мислата ми е дива. Брзоплета сум, бесна и некогаш банална. Мојот гинеколог секогаш ми вели дека сум плодна и дека имам во секоја овулација по две јајце-клетки, дека лачам вишок на окситоцин и дека мојата вагина е секогаш влажна. Но јас на таа моја биолошка предиспозиција се спротивставував со пилулите за следниот ден. Норлево. Сега и поновата Ella One со опсег на делување и до петтиот ден. Немав грижа на совеста. Бев шуплива. Ја поднесував болеста на самотијата. Јас никогаш никаде не заминував ниту доаѓав. Моето време беше кружно и се вртев околу своето постоење како карусел, како песочен часовник секогаш си се враќав на старата себе и таму се обидував да ја извлечам срцевината од кората на мракот. Со забите на сегашноста сакав да го сузбијам кариесот на минатото. Престојував во една просторија одделена со матна светлина од туѓите животи. Јас ги живеев тие светла што час се палеа час се гаснеа во таа просторија. Престојував и јас во животот како Ирина и како Алба. Престојував на границите и во рамките на задушените гласови што во мене бараа живот. Молчев додека гледав како животот ми се провира низ сите страни, насекаде. Освен во мене.
Капеше вода. Се цедеше бистрата езерска вода. Одмерено и верно ја делкаше карпата под манастирот Свети Јован Канео отаде просторот и времето. Тука паѓаа суетите. Тука се полагаше празнотијата. Тука се постилаше вистината. Течеше животот во тивките затскриени предели, во некои заклучени заумни подрачја. Се разлеваше слободата во празнината. Стравот од слобода е страв од празнина. Ги препишувам сега и тука гласовите што извираат во мене и потем ги замолчувам. И дури и кога се гасат последните светла, престојувам во таа просторија во мене верна на мене далеку од светот. Сега секоја моја клетка се предава на овој хоризонт како да е последен час, како да ме повикува да се распрснам на честички светлосна заслепувачка прашина.
Секој ден треба да се бруси како драгоцен камен. Не е доволно да се нацрта само линија. Потребно е делкање брусење[N1] под притисок и со тегоба. Длабинско резбање на торзото. Итно сечење и отстранување на дивото месо од скулптурата на биологијата. Зашто ние во животот многупати се раѓаме и многупати умираме. Така, денот на раѓањето станува покорен и спокоен, заточен во својата сурова личотија, нем и гол како дрво во зима. Поинаку не може да се види неговото светло. Средбата со себеси не е работа на познание туку на сурово замижување пред светлината и потем болно прогледување. Нејзиното течение е неповратно. Никогаш повеќе не сме истите после таа средба. Ненадеен блик на светлина нѐ треснува наземи и се просветлуваме.
